بادبادک (۱)

باد بادک با باد می چرخید و پسرک با چشمهایی پر از اشک بالا رفتنش را تماشا می کرد. هنوز قرقره نخ در دستش بود. باد می وزید و موجهای دریا خود را به پاهای پسرک می زدند و بادبادک نارنجی رنگ از پسرک دورتر و دورتر می شد. هنوز می توانست لبخند بادبادک را ببیند. لبخندی که با ماژیک قرمز خواهر کوچکترش روی صورت بادبادکش کشیده بود. باد دنباله های رنگارنگ بادبادک را بالا و پایین می برد. انگار بادبادک برای پسرک دست تکان می داد و خداحافظی می کرد. وقتی بادبادکش از یک نقطه هم کوچکتر شد و در خورشید محو شد، به طرف خواهر کوچکترش رفت. خواهرش میخواست یک قلعه ماسه ای بسازد. تمام لباس نارنجی رنگش ماسه ای شده بود. ماسه ها را می شد لابه لای موهای فرفری قهوه ای رنگش هم دید. کنار خواهرش نشست.

- پس بادبادکت کو؟

قرقره را نشان خواهرش داد و گفت: نخش پاره شد. باد خیلی شدید بود.

دخترک قرقره را از دست برادرش گرفت و نخش را محکم کشید. زورش نرسید نخ را پاره کند. گفت: دیدی خودت هم بلد نیستی. آخرش ندادی من هم با بادبادکت بازی کنم.

پسرک جواب خواهرش را نداد. با انگشت شکل بادبادک را روی ماسه ها می کشید. دخترک بیلچه کوچکش را به او داد و گفت: اینجا رو بکن. میخوام برای قلعه ام یک استخر بسازم. پسرک گفت: من برجهای قلعه رو درست میکنم. تو بلد نیستی. بیا استخر رو درست کن.

دخترک بلند شد و به طرف دریا دوید. پسرک فریاد زد: کجا رفتی؟

-میرم چند تا صدف بیارم برای کف استخر. مواظب باش خرابش نکنی.

باد می وزید. دخترک کنار دریا با باد می رقصید و می خندید. خوشش می آمد که دامن نارنجی رنگش در باد پف کند. مثل شاهزاده ها می شد. پسرک خواهرش را دید که می چرخد و با باد می خندد. موهای فرفری اش مثل دنباله های بادبادک بالا و پایین می رفت. دلش هری ریخت پایین که نکند ... بلند شد و به طرف خواهرش رفت تا با هم صدف جمع کنند.